Η Κάτια του Εγκλήματος

Πάτησες την σκανδάλη
διέπραξες έγκλημα
ατιμώρητο για το θύμα
που διψάει για το αίμα σου
βρέθηκες με τα χέρια σαν ικέτης
δίπλα τα χέρια, τα μάτια
η αγωνία και ο τρόμος
πίσω από τα βλέμματα
και τα χέρια σου βαμμένα αίματα
μπροστά στο θύμα
τον αδίστακτο θύτη σου
ικέτευες για λίγη ανόθευτη αγάπη
και τα δάχτυλά σου σύρθηκαν
στη σκόνη του παμπρίζ
λίγο πριν ο μητροπολίτης
με τα ράσα εγκαταλείψει
την σκηνή του εγκλήματος
πως να σε ονομάσω ηρωίδα
μεταξύ έρωτα και διλήμματος
και αυτό το κελί δεν χωράει
το βλέμμα του ανομήματος
ισόβια κάθειρξη δεν σου άξιζε
Κάτια του εγκλήματος

Το καζάνι της εξουσίας

Ήσουν περικυκλωμένος από μυστήρια
να μην μπορείς να επιλέξεις ποιο να λύσεις
πόσο πονάνε αυτές οι διηγήσεις
Ένας μικρός σαΐνης, από άλλο παραμύθι
ένας ντετέκτιβ του ακτιβισμού
ασύδωτη ονοματοδοσία
σε βαπτίσεις με αίμα
και σαν πήρες λίγη δύναμη
από τον χθεσινό θάνατο
των άλλων ή της αθωότητάς σου
γεννήθηκες στρατιώτης
μιας σύντομης οργάνωσης
με αρχηγό την ανάγκη για εξουσία
να πάρεις πάνω σου τη δύναμη
και την ευθύνη
να σκοτώσεις με όλο σου το είναι
το δυνάστη
σε καιρού δυναστεία
χωρίς ήρωες, χωρίς φως
στο σκότος πια
υποχείριο και συ του σεναρίου
στη φθορά πρόσθεσες το διά
προσπαθώντας να μην λιώσεις
όταν το αίμα που βαπτίστηκες
ήταν ακόμα ζεστό

Φεγγάρι, Εσύ

Στη θέση σου
το φεγγάρι
σκοτεινό
και αιμοβόρο

στη θέση μου
να το αγναντεύω
θλιβερό
μα ελπιδοφόρο

στη θέση τους τα κομμάτια
δυο μικρά μάτια
να κοιτάνε
στον ουρανό

εκτός του πεδίου δράσης
τυφλά από έρωτα
τυφλωμένα
από εκδίκηση

να κοιτάνε συνέχεια το φεγγάρι
να βουτάνε στο αίμα
να κολυμπάνε χωρίς αίσθηση
από τη θέση τους, στατικά

να γίνουν φεγγάρι
ή να φαντάζονται
να γίνουν εσύ
ή να κοιτάνε

έτσι γεννήθηκαν
να βλέπουν τ'απέραντο
στο άπειρο
να μην σταματάνε

Οφθαλμαπάτη

Αλυσωδεμένα μάτια
γδαρμένα από την αφοσίωση
να στάζουν ιδρώτα και αίμα
πέριξ του έρωτα, θανατηφόρου
αλυσιτελής και η απόδραση
να κλείνουν εσένα
πάνω κάτω, με αγωνία
σε αλάνθαστη πορεία, του πόνου
τα μπλε μάτια κοιτούσαν στον ουρανό
τα πράσινα βυθίζαν το δάσος
τα μαύρα, ανεμοδαρμένα, στο σκότος
τι να κάνω το χρώμα
στην τυφλή αγάπη
τι να κάνω τώρα
που ξεχνάω τα λάθη
πως όταν δω
θα σε λέω αγάπη
πως τα μάτια μιλάνε γι'απάτη
υποδουλωμένα από χρόνια νάρκη
πότε γιορτάζουν την οφθαλμαπάτη
ντοπαρισμένα από γενναιότητα και γινάτι
μάτια μου, κλείσε με στη ματιά σου

Ερπετού το δηλητήριο...

Στου ζωσμένου ερπετού το δηλητήριο
δεν υπήρχε γυρισμός και εισιτήριο
η ελευθερία ήταν βαπτισμένη σε άμμο
τόσο κινούμενη σαν γλάρο
και παντού θάλασσα...μη μου φωνάζεις
αν σε βούλιαξα είναι γιατί πνιγόμουν στη στεριά.
Θεοί και δαίμονες τι κι αν υπάρχουν
τόσο σκοτάδι είναι αυτόφωτο
και όταν τα μάτια ακούνε τον αέρα
είναι γιατί βλέπεις πέρα για πέρα
Μία κραυγή είναι αρκετή να σιωπήσεις
για μία ζωή κρατάς αναμνήσεις
Ερπετό πετούμενο σαν τη χελώνα
είναι σαν να σε τρύπησε βελούδινι βελόνα.
Και το αίμα στάζει μέσα σου...